Bali met pa en ma

De eerste dag met pa en ma. gister avond laat aangekomen op Denpasar na 2.5 uur vertraging. Ik kom snel door de doane en dan op naar de aankomst hal. Pa en ma staan me daar op te wachten. Fantastisch om ze na bijna 11 maand weer terug te zien.

Na even flink te knuffelen is het tijd om naar het hotel te gaan. Eenmaal daar even een drankje doen met elkaar en genieten.

Mijn eerste indruk van Bali is dat het vies is, werkelijk overal ligt vuilnis. Echter als je daar door heen kan kijken heeft het ook veel te bieden. Er is voldoende te doen en te beleven hier. De eerste dagen nemen we vooral de tijd om uit te rusten. Met name voor pa en ma. Het is hun vakantie, ze hebbben 6 uur tijdsverschil met Nederland en een flinke reis achter de rug.
En natuurlijk flink bij te kletsen.

We bekijken met elkaar wat we de komende weken willen doen. We hebben tijd zat. We besluiten om het af te wisselen met actieve en relaxte activiteiten. We moeten natuurlijk wel in balans blijven.

De eerste active activiteit is het beklimmen van de Gunung Batur vulkaan. Deze vulkaan is 1717m hoog. Vanaf de top van de vulkaan heb je een prachtig zicht op de zonsopkkomst. Om die te zien, moet je natuurlijk in de nacht de berg op. We worden om 2.uur 's nachts opgehaald voor ons hotel en rijden bijna 2 uur richting de vulkaan. Daar aangekomen organiseren we een gids en is het tijd om aan de tocht te beginnnen. De tocht is in het donker ( natuurlijk) dus we krijgen een zaklampje mee. De tocht omhoog is over smalle stijle paadjes met veel los liggende stenen en keien. Ook moet er flink wat geklommen worden. Het is maar goed dat het donker is en we niet om ons heen kunnen kijken hoe stijl het is. Als je dit bij daglicht zou doen, zou het voor een aantal wel even slikken zijn denk ik.
Na bijna 2.5 uur bereiken we de top van de vulkaan. Velen zijn er ons voor gegaan en velen volgen ons nog. Wanneer je de berg oploopt zie je voor en achter je allemaal lampjes van mensen die de tocht ook maken. Mooi om te zien in het pikke donker, een lijn van lampjes omhoog en omlaag langs de berg.
We wachten geduldig af met een kopje koffie en thee op de zonsopkomst. Helaas is het wat bewolkt, maar dat mag de pret niet te veel drukken. Bijzonder is om te zien hoe snel de zon op komt. Werkelijk prachtig.

Ik heb tijdens mijn reis al meerdere zonsopkomsten en zonsondergangen gezien, maar het blijft elke keer weer fantastisch mooi. Geen enkele opkomst of ondergang is het zelfde.

Wanneer de zon eenmaal aan de hemel staat is het tijd om de afdaling te maken. Met name het eerste deel, terug, of het laaste deel omhoog, het is maar hoe je het bekijkt, was erg stijl. Uitkijken dus. Men denkt vaak dat omhoog moeilijker is dan omlaag, ik vind het andersom. Omlaag is een stuk lastiger.

We kunnen na het stijle deel kiezen voor de makkelijke route, dit is een soort weg terug naar het start punt, of over het berg pad, waarover we de heen weg ook gelopen zijn. We kiezen voor het laatste. Met name ook omdat het meeren deel van de mensen het pad kiezen en we willen zien waar we nou eigenlijk gelopen hebben.

Bij terugkomst onderaan de berg staat onze chauffeur op ons te wachten en is het tijd om terug naar het hotel te gaan. Onderweg komen we langs een koffie plantage waar we even stoppen voor een koffie en thee proeverij. Heerlijk en interssant. We zijn alle drie behoorlijk moe en willen graag terug naar het hotel. daar de rest van de dag heerlijk gerelaxt en bij gekomen van deze best wel pittige tocht.


Na het beklimmen van de vulkaan houden we nog een relax dagje.

Daarna gaan we een dag op pad in de omgeving. We komen bijj prachtige reistvelden, we bezoeken een tempel, zien een typisch Balinese dans en bezoeken een batic fabriekje. 's middags lunchen we bij een restaurantje dat gebouwd is op en met bamboe, met uitzicht over de rijstvelden. Een cultureel dagje.

We bedenken wat we de komende periode nog willen doen. Erik Veldhuis ( duikvriend) zit sinds een aantal jaren in de zomer periode ook op Bali. Hij verblijft in het noorden in Lovina. We zoeken contact met Erik en na wat heen en weer berichten besluiten we richting het noorden te reizen.
Ik zoek accomodatie daar en we regelen vervoer. De weg er naar toe is kwa afstand niet lang iets meer dan 60 km. Toch neemt het ruim 2.5 tot 3 uur in beslag om daar te komen. Wie ooit op Bali is geweest weet hoe het er hier in het verkeer aan toe gaat. Er is veel verkeer, veel auto's en scooters die door elkaar rijden. Met name de scooters halen de auto's links en rechts in. Er wordt niet hard gereden, zo rond de 40 a 50 km per uur is hard voor Balinese begrippen. Het is een hele gewaarwording om op de weg te zijn hier. We kijken onze ogen uit. Je komt van alles tegen op de weg. Zie mijn fb post, Transport in Bali.

Onderweg naar Lovina stoppen we bij de Twinwaterval. De naam zegt het al, twee watervallen die samen uitkomen. Prachtig om te zien.

Tegen het eind van de middag komen we aan in Lovina. Het valt ons op dat het rustig is in Lovina, er zijin minder toeristen en het ziet er een stuk schooner uit dan in het zuiden.

's avonds gaan we eten met Erik en Marco ( ook een duikvriend). We besluiten om samen nu we er toch zijn een aantal duikjes te maken. We regelen accomodatie bij Hotel Panai Mas, hier verblijven Erik en Marco ook. Het is vanaf daar makkelijker om met zn alles te duiken. De eerste duik doen we vanaf het huisrif. Voor pa en ma was het al even geleden dat ze gedoken hadden, dus wel fijn om even rustig weer te wennen. Helaas is het zicht niet super maar desondanks maken we een fijne duik.
De dag erna willen we naar Menjangan Island. Dit licht noord westelijk en staat alom bekend om te duiken en te snorkelen. Helaas krijgen we te horen dat het zicht niet goed is en dat de duik een dag wordt uitgesteld.
Ipv duiken hebben we weer een cultureel dagje met Evert, de eigenaar van Pantai mas. Evert woont al tientallen jaren op Bali en lijd ons rond. Evert is zelf een huis aan het bouwen in de bergen, dit wordt volgens de Balinese stijl gebouwd. Op bali wordt veel, bijna alles traditioneel en ambachtelijk gemaaakt. Met name hout werk.
Papa is hier natuurlijk erg geinteresseerd in. Evert laat ons dan ook een houtzagerij zien en meubelmakerij. We kunnen gerust zeggen dat men hier nog zn jaar of 30 achter lopen. Fantastisch om te zien. En super mooi om te zien hoe papa geniet van dat alles.

We rijden de bergen in op naar de bouw van Evert zijn woning. Voordat we dat bekijken gaan we eerst naar een waterval. Het water is best frisjes, maar dat weerhoud ons er niet van toch even een duikje te nemen.

Dan is het tijd om de Balinese bouw te bekijken. Mooi om te zien hoe met dat hier doet.
Op de terug weg nog even een voetmassage meegepakt en dan is het tijd om terug te gaan naar het hotel.

De volgende dag is het tijd om te gaan duiken bij Mejangan Island. We maken twee bootduiken. De eerste duik is een jubileum duik voor Marco, hij maakt zijn 400e duik en ook voor mij want ik maak mijn 250ste duik. beide duiken waren super mooi. pa en ma hebben hun eerste black tip reef shark gezien.

De dag na het duiken gaan we weer terug naar het zuiden terug naar Sanur. Het is tijd voor de huishoudelijke taken :P haha. Even wat was doen en een dagje niks, wat ook erg fijn is.



Ons haar groeit aardig hard onder de zon en met allle mineralen van de zee :P. Eigenlijk is het gewoon traditie van Paps en mij dat we op vakantie naar de kappper gaan. Dus ook in Bali. Paps is zowaar naar een echte Barber geweest. De beste man probeerde na pa gekipt te hebben nog krul in het haar van pa te phonen.
De dag er na was ik aan de beurt. Ook ik heb een lekker zomer kort koppie.

Verder hebben we alle drie onze voetjes laten doen.

Ik wilde heel graag de hoogste berg / vulkaan van Bali beklimmen. De Gunung Agung. Deze is ruim 3100 meter hoog. Toen we de Batur beklommen gaf die gids aan dat het een zelfde soort hike was alleen langer. Dit leek me goed te doen.
Vanaf de top heb je uitzicht over heel Bali en kan je Lombok zien liggen en natuurlijk de zonsopkomst.

Papa besloot met me mee te gaan. Via een taxi chauffeur van het hotel werd er een gids geregeld. We werden 's avonds om 9.30 op gehaald bij het hotel en zouden om 23.00 beginnen aan de tocht.
Tijdens de rit naar de berg gaf de chauffeur aan dat het een heftige extreme tocht was naar de top. Ik wist niet goed wat ik hier van moest denken. Het enige wat ik dacht was, ik laat het wel op me afkomen en zal wel goed komen.
Aangekomen bij de voet van de berg, werd er kennis gemaakt met de gids. Daarna rugtas op de rug en was het tijd om te beginnen. ( natuurlijk waren we goed voorbereid, kwa warme kleding en eten en drinken).

De tocht begon direct stijl en onze gids had aardig de vaart er in. De tocht was zwaar, echt zwaar. Je loopt in het donker, met een hoofdlampje op, over smalle paadjes soms 20 cm breed, wanneer je naar de zijkant keek, keek je letterlijk de diepte in. Maar niet te veel over nadenken en concentreren waar je je voeten neer zet.
het gaat stijl omhoog, stukken van rond de 60% stijl en dan overdrijf ik niet. Stukken met alleen maar grind waar je goed je voet moet neer zetten om wat grip te krijgen. Stukken waar losse rotsen zijn, stukken met los zand. En dan heb ik het nog niet over de stijle stukken waar je letterlijk op handen en voeten omhoog klimt.
Zo rond de 2000 meter had ik het zwaar. Ik dacht waarom doe ik dit eigenlijk. Toen ik de gids vroeg hoe hoog we zaten gaf hij aan dat we ruim boven de 2000 meter zaten. Onze chaufeur had voor die tijd aangegeven dat het ook voor een groot deel aan het mentale ligt of je de tocht volbrengt of niet. Met dat ik mijn achterhoofd, zet ik de knop om en ga er voor. Echter gaat het niet van zelf. het kost heel wat moeite en dan te bedenken dat ik het laatste jaar amper gesport heb.


We lopen uren en uren achter elkaar met af en toe een korte pauze, vooral niet te lang want dan wordt je koud en hoe hoger je komt, hoe harder de wind waait en hoe kouder het wordt Zeker als je stil staat. Dus korte stops en dan weer door.
Hoe hoger ik kom hoe sneller mijn benen verzuren en hoe moeilijker en zwaarder het wordt. Ik red het amper om nog door de verzuring heen te gaan en merk dat mijn coordinatie minder wordt. Wederom rusten we even kort uit. De gids geeft aan dat we nog 15 minuten moeten lopen tot 2900 meter en daar kamp maken, met een kampvuur om even te rusten en warm te worden. Ik wil zo graag door. Echter geeft mijn lichaam, of eigenlijk mijn benen het op. Ik klim maar, krijg amper het ene been voor het andere. Ik rust even en ga weer verder. Op gegeven moment maak ik de keuze om te stoppen. het is nog 300 meter naar de top. Dit lijkt niet ver, maar stijl omhoog is het toch nog een heel eind. Echter, als je boven op de top bent, moet je ook nog terug. En zoals eerder geschreven bij de vorige hike, berg afwaards is zwaarder dan bergopwaards.
We dalen een stukje af terug, zo rond de 2800 meter. Maken daar kamp en er wordt een vuur gestookt. We zitten daar in een soort bergkam, klein maar fijn. Uit de wind. We hebben dan ruim 5 uur gelopen / geklommen.
Zodra we goed en wel zitten komen er meerdere gidsen met toeristen aangelopen. Gemiddeld wordt deze berg door 20 toeristen per avond/ nacht beklommen. Per gids mogen er maar 2 toeristen mee. Deze avond zijn er 7 toeristen die de hike aan gaan.
van de 7 zijn er 4 naar de top gegaan en 3 waaronder ik en paps hebben het helaas niet gehaald. Desondanks hebben we genoten van een prachtige sterrenhemel en een mooi uitzicht.
Onze gids verteld ons dat 40% van de mensen de 2000 meter grens niet haalt omdat het z'n extreme tocht is. Dit verzacht enigsinds de " pijn" dat ik de top niet gehaald heb.
Doordat ik de keuze maakte niet verder om hoog te gaan kon ik een uurtje slapen. Op de rosten en het grind, niet erg comfortabel maar ik had wel even wat slaap nodig. Je slaat een nacht over omdat je 's avonds vertrekt. Overdag hebben we wel wat proberen te slapen maar dat is toch anders.
Na de zonsopkomt is het tijd om aan de afdaling te beginnen. Onze benen hebben een klein beetje kunnen rusten. Nu het licht is zien we pas hoe stijl het echt is. Je kijkt op de meeste stukken letterlijk de afgrond in. Ik denk bij mezelf waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen. Ik ook met mn grote mond.
Maar goed er is geen andere optie dan terug lopen/ klimmen. Het is heftig en mijn benen verzuren al weer snel. Er leek geen einde aan te komen. Elke keer dat ik dacht dat we er bijna waren, leek het oneindig lang te duren. Na ruim 4 uur komen we eindelijk beneden aan.

Onze chauffeur wacht ons op en gaf aan niet verwacht te hebben dat we zo laat pas terug kwamen. Hij had verwacht dat we zo rond 6 uur smorgens weer beneden waren, omdat we het niet vol konden houden. :)
In totaal zijn we 12 uur onderweg geweest waarvan we bijna 10 uur hebben gelopen/ geklommen. Nou ik kan je vertellen dat je, je benen dan wel voelt. Zeker naardat ik weinig tot niks aan sport heb gedaan sinds ik Nederland verlaten heb.
Terug in de auto naar het hotel verteld onze chauffeur nogmaals wat voor extreme tocht het eigenlijk is. Ondanks dat het zo extreem is, wordt er nergens gevraagt hoe je conditie is of, dat je enige ervaring hebt. Als je er goed over nadenkt is het compleet gekken werk. Ik heb daarna nog even op internet wat info opgezocht en uit de verhalen te lezen zijn wij niet de enige die deze tocht als, heftig, zwaar en extreem hebben ervaren.
Zowel papa als ik hebben nog een aantal dagen "plezier" gehad van deze tocht. In de vorm van zere benen. Ondanks dat wat het, het waard.

De laatste dagen voor al nog lekker gerelaxt met elkaar. Laatste zonnestralen mee pikken en genieten.
We "vieren" alvast m'n 30e verjaardag samen. Een maand te vroeg maar hartstikke leuk.

De drie weken zijn voor bij gevlogen en het is tijd om weer afscheid te nemen. Best gek want we weten niet wanneer we elkaar weer gaan zien.
De nodige tranen vloeien dan ook.

We kunnen terug kijken op een heerlijke vakantie samen. Het was super om pa en ma na z'n lange tijd weer te zien.

Ik stap de 27e s Avonds op het vliegtuig naar Melbourne en kom daar maandags smorgens aan.
Ik begin die zelfde week al au pair bij een Australisch gezin met 3 kinderen. Ondertussen ben ik al weer bijna 4 weken hier. Het bevalt tot nu toe goed. Wel even wennen. Ik zal in m'n volgende blog wat meer schrijven over het leven als au pair.
Daarnaast werk ik in de weekenden weer in de pub waar ik voorheen ook werkte. Super leuk om iedereen weer te zien.

De komende 6 maanden blijf ik zo wie zo in Melbourne. Ff m'n spaarrekening weer aanvullen.

Ik heb ook weer een adres. Mochten er kerst kaarten gestuurd willen worden ;p

Mara Jansen
70 chapel Street St. Kilda
3182 Victoria