Roadtrip vervolg

Wees voorbereid, het is een heel verhaal, en dan nog zal ik dingen vergeten zijn.

Na een nachtje bij Eighty mile beach te hebben gestaan waar niks was vertrekken we 's morgens richting Port Hedland. Om vanaf daar de volgende dag richting Karijini National park te gaan.
Een reis van ruim 610 km alleen naar Port Hedland. Een lange reis. Lange rechte wegen liggen voor ons. Port Hedland is de belangrijkste industrie haven van West Australië.

Aangekomen zoeken we een camping op met wat meer faciliteiten. De omgeving is niet bijzonder te noemen dus een relaxte camping is wel fijn, zodat we even kunnen relaxen. Er is een zwembad en wifi zodat we het thuisfront kunnen laten weten waar we zijn, naar een aantal dagen van de radar te zijn geweest. Verder doen we wat boodschappen en kijken we wat we willen doen in Karijini National Park. Onderweg kom je namelijk zo goed als geen winkel meer tegen. Goed voorbereid op pad is dan wel zo verstandig. We zorgen dat we voldoende eten en water bij ons hebben.
Na een dag relaxen, boodschappen doen en voorbereiden, gaan we de weg op richting Karijini National Park. Dit is een van de grootste National Parken die Australië kent.
De afstand tussen Port Hedland en Karijini is ruim 350 km. Lange wegen glijden weer onder ons door. We genieten van de omgeving die met enige regelmaat veranderd.

Het is een reis door de great Sandy dessert. Wanneer we in de verte allemaal rookwolken zien, word ik enigsinds wat onrustig. We moeten namelijk tanken en Het tankstation zou hier ergens moeten zijn, Zonder brandstof komen we niet veel verder.Het lijkt steeds dichter bij te komen. We rijden rustig door. Op gegeven moment word de rook zo zwart en zie je het een kleine 10 meter naar de weg zowel links als rechts branden. De natuur staat in brand. We rijden door en komen wel geteld 1 brandweer wagen tegen aan de kant van de weg. We mogen door rijden terwijl de vlammen dicht naast ons zijn. Het is een rare gewaarwording. Als we uit de zwarte rookwolk rijden doemt het tankstation aan de linkerkant op. Blij dat we kunnen tanken. We vragen naar de brand. De vrouw achter de toonbank verteld uiterst kalm dat er 3 dagen geleden een truck in ontploft en dat ze dus nu al 3 dagen proberen de brand te blussen. Wanneer we om ons heen kijken brand het op nog geen 100 meter afstand van het tankstation, maar niemand die hier in de stress raakt. Iedereen is er rustig onder, wat mij verbaasd en gerust stelt tegelijk.
In NL zou er een rampen plan in werking worden gesteld en het tankstation zou gesloten zijn. Echter hier in Australië was dit het enige tankstation tussen Port Hedland en Karijini National Park, dus open blijven voor de nu nog weinige toeristen en de roadtrains is wel van belang.

Roadtrains, het zijn Mega lange vrachtwagens met over het algemeen 4 opleggers achter zich. Wat ze hier met 1 vrachtwagen vervoeren doen ze in NL met 4. Het inhalen duurt gemiddeld z'n 30 seconden. Houd daarbij in gedachten dat je 110 km per uur rijd, die roadtrains rijden 100 km per uur. Ze remmen niet, tevens hebben ze allemaal een grote bullbar er voor, zodat wanneer ze een dier aanrijden de auto niet beschadigd. Ze wijken niet uit voor dieren, simpelweg omdat het te lang duurt voordat ze stil staan.Op een weg waar een voor beide richtingen 1 baan is en langs de weg is er geen vluchtstrook, maar een grindbak. Niet iets waar je in wilt komen. Voorzichtig dus. Soms hebben we momenten dat er veel roadtrains zijn en soms komen we er uren geen tegen.

Onderweg moeten we nog stoppen voor een trein, ergens midden in de dessert. we hebben bijna 5 minuten stil gestaan, er leek geen einde aan de trein te komen.
Eenmaal in Karijini aangekomen gaan we een offroad weg op. Al hobbelend rijden We door t National Park. We komen bij een ecoresort. Er is een toilet, een douche en wat stromend water. Verder niks. Maar het is er prachtig. Enig nadeel; de vliegen. Je kan niet praten zonder een vlieg te eten. Bah. We zagen mensen lopen met vliegen netjes op hun hoofd, deze ook maar aangeschaft zodat we in ieder geval vliegloos zijn in ons gezicht.
We lopen naar de Joffre Falls, het is een hele klim om er te komen. Langs rosten klim je naar beneden waar je mag zwemmen. Even het water in en weer eruit omdat de zon onder gaat.

De volgende dag rijden we weer een stuk verder richting Weano Gorge. Hier hebben we een prachtige Hike gedaan in de ochtend. Je kunt kiezen uit verschillende routes met verschillende moeilijkheidsgraden. We kiezen voor moeilijkheidsfactor 4. Dit houd in klimmen en klauteren over rotsen. Super gaaf. We komen op super mooie plekjes. Rivieren hebben gedurende de miljoenen jaren spleten geslepen in de aarde, wat resulteert is prachtige kloven, watervallen, Pools waar je in mag zwemmen en diepe ravijnen.

Na de Hike rijden we naar Tom Price om te overnachten. Tom Price is een mijnstadje en heeft in de omgeving enkele van de grootste ijzerertsmijnen van Australië. De volgende dag keren we terug naar Karijini om nog een Hike te doen bij Dales Area. We kiezen een Hike met moeilijkheidsfactor 4. Bij het info bord staat dat je, bewust moet zijn dat als er iets mis gaat, het ongeveer 14 uur duurt voordat je gered wordt. Een hele geruststelling. We lopen eerst naar een aantal lookouts en beginnen dan aan de Hike. We komen op een stuk waar we onder een rots door moeten en langs een stijlen rostenwand op ongeveer 6 Meter hoogte. Dit lijkt ons niet de bedoeling, waarop we terug keren. Blijkt dat we een bordje gemist hebben. Langs de route staan allemaal gekleurde bordjes om de route te volgen. Ideaal. We lopen verder en komen bij een prachtige pool met waterval aan. We zwemmen, rusten even uit en maken de Hike af.
We besluiten om terug te rijden naar Port Hedland en daar een nacht te blijven, om vanaf daar de volgende ochtend door te rijden naar Exmouth. Ruim 650 km zuidelijker.

De trip van Port Hedland naar Exmouth is vermoeiend. De wegen zijn wederom lang. De eerste keren geniet je van de omgeving maar als je een dag in de auto zit heb je dat wel een keer gezien. De wegen worden saai en lang, er lijkt geen einde aan te komen. We wisselen veel af met wie er rijd. Dat moet ook wel, want aan de kant staan veel borden met daarop Don't drive tired en geloof me je word moe van die kilometers lange rechte wegen, waar je ook kijkt zie je niks anders dan natuur, soms uitgestrekt soms bergachtig.

Voor dat je een weg op gaat, de snelweg met aan beide kanten een baan staat er een bord of de weg open is. Dit ivm het wetseson. Het kan hier dan veel regenen, wat wij nog niet hebben meegemaakt. Maar als het regent kan de weg snel onder water staan. Je komt dan ook veel borden tegen van Floodway, om aan te geven dat, dat deel onder water kan staan bij regen. Tot wel 2 meter diepte. We zetten de auto naar enkele uren aan de kant om even te rusten. We zijn beide moe van het saaie rijden. Er is niks om je heen, anders dan landschap en hier en daar een dood dier, een koe of kangaroe die geraakt is door een roadtrain.
We rijden na een half uur rusten weer verder. De zon gaat langzaam onder wat inhoud dat je een plek moet vinden waar je veilig kan slapen. Het is hier niet verstandig om 's nachts te rijden ivm de dieren die de weg over steken. We hebben hier geen tijd, ons referentie is de zon. Zodra die onder is moet je ergens staan waar je veilig de nacht door kan brengen. We rijden door op zoek naar een plek. Achter ons zakt de zon steeds verder. Vlak voor de zon onder is vinden we een parkeerplaats, waar meerdere auto's staan. We parkeren, genieten van t laatste deel van de ondergaande zon, eten wat en drinken een lekker koud biertje en gaan slapen.

We hebben geen koelkastje, maar wel een koelbox. Om dingen koud te houden kopen we zakken met ijs, werkt prima en na een lange rit is een koud biertje heerlijk.

De volgende ochtend rijden we de laatste 100 km richting Exmouth. Je weet dat je de bewoonde wereld weer inkomt zodra je de elektriciteitsmasten ziet. Het duurt dan nog enkele km voor je bereik hebt met je telefoon. In Exmouth aangekomen zoeken we een camping waar we de komende 4 nachten blijven. Even een aantal dagen relaxen, en de omgeving verkennen. Na al dat rijden, we hebben sinds ons vertrek ruim 2000 km afgelegd mag dat wel.

Voor Mathias is dit de eerste keer camperen, ik ben opgegroeid met camperen. De eerste dagen was het een beetje aftasten. Maar het gaat super goed samen. We hebben het super leuk en gezellig samen. Vullen elkaar goed aan en kunnen beiden ons zelf zijn. We genieten van alles wat er op ons pad komt. De eerste week ging snel. Misschien wel te snel.

Terwijl ik dit schrijf komt familie emoe langs, moeder zit met haar snavel in onze camper opzoek naar eten. Bizar hoe dichterbij ze komen en dat ze niet bang zijn voor mensen.

Veel mooie en bijzondere momenten. Het is onmogelijk alles te beschrijven en niet alles is te beschrijven.

Ik geniet van het leven, de momenten, de omgeving, mijn gezelschap. Ik geniet.